گوش کن...

دورترین مرغ جهان می‌خواند.

شب سلیس است ؛ و یکدست...

و باز..

شمعدانی‌ها

و صدا دار ترین شاخه فصل ،

ماه را می‌شنوند.

پلکان جلوی ساختمان؛

در فانوس به دست؛

و در اسراف نسیم...

گوش کن... جاده صدا می‌زند از دور قدمهای تو را

چشم تو زینت تاریکی نیست...

پلکها را بتکان...

کفش به پا کن و بیا...

و بیا تا جایی

که پر ماه به انگشت تو هشدار دهد ؛

و زمان روی کلوخی بنشیند با تو...

و مزامیر شب، اندام تو را

مثل یک قطعه آواز به خود جذب کند.

پارسایی ست در آنجا که تو را خواهد گفت :

" بهترین چیز رسیدن به نگاهی‌ ست که از حادثه عشق تر است "